| RETOÑABAMOS | • retoñábamos v. Primera persona del plural (nosotros, nosotras) del pretérito imperfecto de indicativo de retoñar. • RETOÑAR intr. Volver a echar vástagos la planta. |
| RETOÑARAMOS | • retoñáramos v. Primera persona del plural (nosotros, nosotras) del pretérito imperfecto de subjuntivo de retoñar. • RETOÑAR intr. Volver a echar vástagos la planta. |
| RETOÑAREMOS | • retoñaremos v. Primera persona del plural (nosotros, nosotras) del futuro de indicativo de retoñar. • retoñáremos v. Primera persona del plural (nosotros, nosotras) del futuro de subjuntivo de retoñar. • RETOÑAR intr. Volver a echar vástagos la planta. |
| RETOÑARIAIS | • retoñaríais v. Segunda persona del plural (vosotros, vosotras) del condicional de retoñar. • RETOÑAR intr. Volver a echar vástagos la planta. |
| RETOÑASEMOS | • retoñásemos v. Primera persona del plural (nosotros, nosotras) del pretérito imperfecto de subjuntivo de retoñar. • RETOÑAR intr. Volver a echar vástagos la planta. |
| RETOÑASTEIS | • retoñasteis v. Segunda persona del plural (vosotros, vosotras) del pretérito perfecto simple de indicativo de retoñar. • RETOÑAR intr. Volver a echar vástagos la planta. |
| RETOÑECEMOS | • retoñecemos v. Primera persona del plural (nosotros, nosotras) del presente de indicativo de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECERAN | • retoñecerán v. Tercera persona del plural (ellas, ellos; ustedes, 2.ª persona) del futuro de indicativo de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECERAS | • retoñecerás v. Segunda persona del singular (tú, vos) del futuro de indicativo de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECERIA | • retoñecería v. Primera persona del singular (yo) del condicional de retoñecer. • retoñecería v. Tercera persona del singular (ella, él, ello; usted, 2.ª persona) del condicional de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECIAIS | • retoñecíais v. Segunda persona del plural (vosotros, vosotras) del pretérito imperfecto de indicativo de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECIERA | • retoñeciera v. Primera persona del singular (yo) del pretérito imperfecto de subjuntivo de retoñecer. • retoñeciera v. Tercera persona del singular (ella, él, ello; usted, 2.ª persona) del pretérito imperfecto de subjuntivo… • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECIERE | • retoñeciere v. Primera persona del singular (yo) del futuro de subjuntivo de retoñecer. • retoñeciere v. Tercera persona del singular (ella, él, ello; usted, 2.ª persona) del futuro de subjuntivo de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECIESE | • retoñeciese v. Primera persona del singular (yo) del pretérito imperfecto de subjuntivo de retoñecer. • retoñeciese v. Tercera persona del singular (ella, él, ello; usted, 2.ª persona) del pretérito imperfecto de subjuntivo… • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECIMOS | • retoñecimos v. Primera persona del plural (nosotros, nosotras) del pretérito perfecto simple de indicativo de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑECISTE | • retoñeciste v. Segunda persona del singular (tú, vos) del pretérito perfecto simple de indicativo de retoñecer. • RETOÑECER intr. retoñar. |
| RETOÑEZCAIS | • retoñezcáis v. Segunda persona del plural (vosotros, vosotras) del presente de subjuntivo de retoñecer. |