| ESTRUMPIAN | • estrumpían v. Tercera persona del plural (ellas, ellos; ustedes, 2.ª persona) del pretérito imperfecto de indicativo de estrumpir. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| ESTRUMPIAS | • estrumpías v. Segunda persona del singular (tú, vos) del pretérito imperfecto de indicativo de estrumpir. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| ESTRUMPIDO | • estrumpido v. Participio de estrumpir. • ESTRUMPIDO m. Sal. Estallido, estampido, ruido. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| ESTRUMPIRA | • estrumpirá v. Tercera persona del singular (ella, él, ello; usted, 2.ª persona) del futuro de indicativo de estrumpir. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| ESTRUMPIRE | • estrumpiré v. Primera persona del singular (yo) del futuro de indicativo de estrumpir. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| INTERRUMPI | • INTERRUMPIR tr. Cortar la continuidad de una cosa en el lugar o en el tiempo. |
| IRRUMPIAIS | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIERA | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIERE | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIESE | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIMOS | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIRAN | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIRAS | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIRIA | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPISTE | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| PRORRUMPIA | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPID | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIO | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIR | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIS | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |