| ESTRUMPIERAIS | • estrumpierais v. Segunda persona del plural (vosotros, vosotras) del pretérito imperfecto de subjuntivo de estrumpir. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| ESTRUMPIEREIS | • estrumpiereis v. Segunda persona del plural (vosotros, vosotras) del futuro de subjuntivo de estrumpir. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| ESTRUMPIESEIS | • estrumpieseis v. Segunda persona del plural (vosotros, vosotras) del pretérito imperfecto de subjuntivo de estrumpir. • ESTRUMPIR intr. Sal. Hacer explosión, estallar, meter ruido. |
| INTERRUMPIERA | • INTERRUMPIR tr. Cortar la continuidad de una cosa en el lugar o en el tiempo. |
| INTERRUMPIERE | • INTERRUMPIR tr. Cortar la continuidad de una cosa en el lugar o en el tiempo. |
| INTERRUMPIESE | • INTERRUMPIR tr. Cortar la continuidad de una cosa en el lugar o en el tiempo. |
| IRRUMPIERAMOS | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIEREMOS | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| IRRUMPIESEMOS | • IRRUMPIR intr. Entrar violentamente en un lugar. |
| PRORRUMPIENDO | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIERAN | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIERAS | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIEREN | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIERES | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIERON | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIESEN | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |
| PRORRUMPIESES | • PRORRUMPIR intr. Salir algo con ímpetu. |